Dat komt door jou

Op de dag voor Sinterklaasavond 2014 kregen we te horen dat Floor, mijn prachtige, lieve nichtje van vier, dochter van mijn broer en (schoon-)vriendin, een ernstige vorm van kinderkanker had. 
We besloten dat we, voor de andere kinderen, tóch de dag erna het 'feest' zouden laten doorgaan. Voor de volwassenen lag er een enorme behoefte om elkaar te ontmoeten, om samen te zijn. 

Nu ziet ons Sinterklaasfeest er in zijn normale jasje bijzonder saai uit. De volwassenen trekken lootjes, voor de kinderen worden door de ouders extra cadeaus gekocht, en op de één of andere wonderbaarlijke manier ziet iemand elk jaar weer de kans om aan de oplettende ogen van al die kinderen te ontsnappen en aan de deurbel te trekken..., waarna de kinderen de voordeur opentrekken en de ene na de andere grote jute zak de woonkamer intrekken, terwijl de volwassenen "Pas op!" , "Voorzichtig!" "Breekbaar!" roepen.
Geen surprises, vaak ook geen gedichten. En dit jaar waren we daar blij om. 
En toch... kon ik het niet laten.  Ik kocht voor iedereen een steentje in de vorm van een hartje en schreef er een gedicht bij. Het verbond ons in ons verdriet, onze machteloosheid, onze hoop... onze liefde voor Floor en voor elkaar. Ieder deed er het zijne mee, met dat hartje... bij de één lag het bij een kaarsje, een ander legde het op zijn nachtkastje en weer een ander draagt het tot op de dag van vandaag bij zich...
Mijn vader legde het anderhalf jaar later, met intens verdriet op het graf van zijn kleinste kleindochter.
Floor werd een prinses van eeuwig zes...
Een geweldige ritueelbegeleidster deed waar ze ongelooflijk goed in is. Ze liep een stuk mee op het meest onbegaanbare pad en hielp om het mooist mogelijke afscheid voor Floor vorm te geven. Ik mocht meedenken, woorden geven en zijn waar ik op dat moment nodig was.
Ik zag haar, ik zag wat ze deed en hoe zinvol dat was.
Ik zag haar en wist dat dát was wat ik 'moest'  gaan doen.  
Achteraf gezien was het delen van dat hartje en het schrijven van dat gedicht voor Sinterklaasavond en het daarmee verbinden van mensen en gevoelens, de eerste zichtbare stap die ik zette op dit nieuw ingeslagen pad. In al mijn machteloosheid en mijn drang om alles beter te maken, moest ik leren dat er niks groots was dat ik kon doen om de situatie te veranderen... Tegelijkertijd leerde ik dat dat niet hoefde... ik hoefde er alleen maar te zijn... te zijn wie ik ben en te doen wat ik kan.
Floor leerde me dat je kunt dansen in de plassen van je leven... Dat regen betekent dat je je roze laarsjes aan kunt trekken en kunt dansen. Dat schaduw betekent dat er ergens licht moet zijn. Wat een grote levenslessen uit zo'n klein meisje...